(Re)produkcja to wieloelementowa instalacja badająca relacje między ciałem i mechanizmami systemowego podporządkowania. Obiekt, videoperformans oraz cykl ośmiu fotografii są połączone wspólnym motywem wizualnym i konceptualnym – mlekiem.

Praca opiera się na analogii pomiędzy publiczną debatą na temat kryzysu demograficznego oraz przemysłową produkcją mleka. Ta paralela, choć szokująca, ujawnia instrumentalizację ciał – zarówno ludzkich, jak i zwierzęcych – oraz ich uwięzienie w systemowych wymaganiach. Gdzie są granice autonomii i samodecydowania w kontekście idei „wyższego dobra”? Kwestie płodności sprowadzane są do funkcji służebnych wobec celów społecznych i ekonomicznych, a (re)produkcja staje się gwarantem trwałości systemu. Zobrazowana przez instalację uniwersalność systemowych mechanizmów oczekiwań, kontroli i wyzysku podnosi kwestie doświadczenia indywidualnego wtłaczanego w ramy i normy kulturowe, które staje się doświadczeniem zbiorowym.

W videoperformansie kobieta podejmuje próbę dopasowania się do roli narzuconej jej przez system – heteroseksualnej reproduktorki. Kawałki przypalonego mleka tworzą maskę, która symbolicznie odbiera jej indywidualność. Maska, która zasłania i unifikuje, niweluje różnorodność pragnień – zarówno matek, jak nie-matek. Proces, z którym zmaga się performerka odwołuje się do mechanizmów społecznej presji konstruujących kolektywny wzorzec oparty o mit instynktu macierzyńskiego.

Video, razem z serią fotografii i obiektem, są częściami 3-elementowej instalacji (Re)produkcja.