W videoperformansie kobieta podejmuje próbę dopasowania się do roli narzuconej jej przez system – heteroseksualnej reproduktorki. Kawałki przypalonego mleka tworzą maskę, która symbolicznie odbiera jej indywidualność. Maska, która zasłania i unifikuje, niweluje różnorodność pragnień – zarówno matek, jak nie-matek. Proces, z którym zmaga się performerka odwołuje się do mechanizmów społecznej presji konstruujących kolektywny wzorzec oparty o mit instynktu macierzyńskiego.

Video, razem z serią fotografii i obiektem, są częściami 3-elementowej instalacji (Re)produkcja.