Olimpia 2024 to niefiguratywny portret kobiecego ciała. Obiekt, wykonany z syntetycznego lateksu, jest zarówno przedmiotem, jak obrazem. Lateks, uważany za "drugą skórę", został wykorzystany jako reprezentacja największego organu w kobiecym ciele - skóry. Konceptualnie praca odnosi się do powierzchownego (ang. skin deep) postrzegania kobiet, które są oceniane głównie na podstawie wyglądu. Odrzucam tę konwencję, unikając jakiegokolwiek podobieństwa do kobiecej formy. Jednocześnie obiekt pokryty jest szeregiem niedoskonałości wynikających z właściwości lateksu, procesu twórczego i czynników zewnętrznych. Stanowią one jego unikalne cechy, które wizualnie nawiązują do naturalnych żył, plam, blizn i brodawek. Elementy te konfrontują moją głęboko zakodowaną poprzez funkcjonowanie w patriarchalnym społeczeństwie potrzebę bycia atrakcyjną i pożądaną, od której nie mogę uciec - Olimpia 2024 to autoportret.

​Ta haptyczna praca rzuca wyzwanie stereotypowej dynamice płci. Zapraszam widza do fizycznego kontaktu z obiektem - do dotykania, ściskania, głaskania. W rzeczywistości dotyk pozostawia ślad zarówno na kobiecym ciele, jak i umyśle. W tym przypadku "ciało" jest obojętne; ślady interakcji - jeśli w ogóle - pozostają wyłącznym doświadczeniem widza.

Olimpia 2024 jest reinterpretacją Olimpii Édouarda Maneta (1863) i Olimpii Katarzyny Kozyry (1996) oraz kontynuacją podjętego przez artystów dialogu krytycznego dotyczącego obrazowania kobiet w sztuce.

​​SYNTETYCZNY LATEKS, 130.5cm x 190cm

​