​Seria portretów zainspirowana lekturą bajki Przyjaciel Automateusza autorstwa Stanisława Lema. Jest to fotograficzna interpretacja metaforycznej treści oryginalnego tekstu, który może być odczytywany jako walka z uzależnieniem. Nietypowe kadrowanie odnosi się do wstydu i anonimowości towarzyszących osobom walczącym z nałogiem. Powtarzalność ma na celu przypomnienie o tym, że w obliczu uzależnienia wszyscy jesteśmy tak samo bezbronni. Centralne dla opowieści Lema ucho, staje się głównym bohaterem serii.